بر لب آمد جان و رفتند آشنایان از سرم
شمع را نازم که می گرید به بالینم هنوز
آرزو مرد و جوانی رفت و عشق از دل گریخت
غم نمی گردد جدا از جان مسکینم هنوز
روزگاری پا کشید آن تازه گل از دامنم
گُل به دامن میفشاند اشک خونینم هنوز
گر چه سر تا پای من مشت غباری بیش نیست
در هوایش چون نسیم از پای ننشینم هنوز
سیمگون شد موی و غفلت همچنان بر جای ماند
صبحدم خندید و من در خواب نوشینم هنوز
خصم را از ساده لوحی دوست پندارم رهی
طفلم و نگشوده چشم مصلحت بینم هنوز
محمـدحسن (بیوک) معیری متخلص به "رهی" در دهم اردیبهشت ماه ١٢٨٨ هجری شمسـی در تهران و در خانـدانی بزرگ و اهل ادب و هنر چشم به جهان گشود.
تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران به پایان برد، آنگاه وارد خدمت دولتی شد و در مشاغلی چند خدمت کرد. از سال ١٣٢٢ شمسی به ریاست کل انتشارات و تبلیغات وزارت پیشه و هنر (بعدا وزارت صنایع) منصوب گردید. پس از بازنشسـتگی در کتابخـانه سـلطنتی اشـتغال داشـت. وی همچنیـن در انجمـن موسـیقی ایران عضـویت داشـت. رهی علاـوه بر شـاعری، در ساختن تصـنیف نیز مهارت کامل داشت. وی در سالهای آخر عمر در برنامه گلهای رنگارنگ رادیو در انتخاب شـعر با داوود پیرنیـا همکاری داشت و پس از او نیز تا پایان زنـدگی آن برنامه را سـرپرستی میکرد.
رهی در طول حیات خود سـفرهایی به خارج از ایران داشت که از آن جمله است: سـفر به ترکیه در سال ١٣٣٦، سفر به اتحاد جماهیر شوروی در سال ١٣٣٧ برای شرکت در جشن چهلمین سالگرد انقلاب اکتبر، سفر به ایتالیا و فرانسه در سال ١٣٣٨ و دو بار سفر به افغانستان، یک بار در سال ١٣٤١ برای شرکت در مراسم یادبود نهصـدمین سال در گـذشت خواجه عبـداالله انصاری و دیگربار در سال ١٣٤٥، عزیمت به انگلسـتان در سال ١٣٤٦ برای عمـل جراحی، آخریـن سـفر وی بـود. رهی معیری کـه تـا آخر عمر مجرد زیست، در بیست و چهـارم آبـان سـال ١٣٤٧ شمسی پس از رنجی طولانی از بیماری سرطان معده بدرود زندگانی گفت و در مقبره ظهیرالدوله شمیران به خاک سپرده شد.
